Pisarka wśród inżynierów – dzień pierwszy: Śrubki, Corel i poker face

Pisarka wśród inżynierów – dzień pierwszy: Śrubki, Corel i poker face

Są takie chwile w życiu człowieka, kiedy czuje, że trafił do równoległego świata.
Na przykład ja: humanistka, artystyczna dusza, wrażliwiec, pisarka.
Pisarka wśród inżynierów.
Wylądowałam w pokoju pełnym konstruktorów. Dziesięciu. Sztuk dziesięć. W świecie śrubek i Corela. 

• Biuro jest ogromne.

• I jak ogromne – tak zagracone.

• Ten wybitnie artystyczny nieład zawdzięczamy setkom drobnych części do urządzeń, które Fabryka produkuje. W dodatku regularnie wpadają tu konstruktorzy, pracujący nad prototypami.

Ich dyskusje bywają wręcz dramatyczne.
Jak zrobić coś mniejsze, cichsze, lepsze — skoro to czy tamto nie jest kompatybilne?
Słucham ich często z autentycznym zaciekawieniem.
Bo choć wokół króluje chaos, w ich głowach panuje zadziwiający porządek.

Absurd, herbata i chęć notowania

Corela znam dobrze, więc jakimś cudem obroniłam się przed pierwszym pytaniem:
„A Ty to w Excelu też coś zrobisz?”
(Zrobię. Krzywdę sobie zrobię, jeśli jeszcze raz każą mi patrzeć na makra.)

Klimat przypomina trochę biuro z powieści Joanny Chmielewskiej.
Już po kilku dniach wiem, że mam tu:
– Pana Inżyniera Od Śrubek,
– Pana Troszkę Zasmuconego Nadmiarem Raportów,
– oraz Pana Optymistę Od Trzech Kubków Kawy.

A ja?
Ja, jak zwykle: herbata, Corel, próby zachowania miny pokerzysty w świecie, w którym pojęcie „formatka 2D w zapisie DWG” pada częściej niż „dzień dobry”.

Ale dam radę.
Porządek pracy, klikanie kursorem, wczytywanie się w rysunki i dokładna edycja tekstu wywołały u mnie nie wyrzuty sumienia — tylko wyrzut… chęci.
Chęci notowania.
Chęci pisania.

Szuflada z opowiadaniami znów się zapełnia.
Bo choć świat wokół mnie składa się teraz z części zamiennych, śrubek i prototypów, to jednak, jak zwykle, wszystko układa się w historie.

Z bliskością zwykłych chwil – Avatea